آیینه می شویم که دیدارمان کنند
از جلوه ی مکاشفه سرشارمان کنند
ای کاش اگر به بهت تماشا نمی رسیم
مهمان ته پیاله ی دیدارمان کنند
در انتظار دیدن خورشید مانده ایم
تا کی به دام جذبه گرفتارمان کنند
از چشمه ی تجلّی این جلوه زارها
یک جرعه کاش سهم شب تارمان کنند
در جاری زلال تر از زمزم پگاه
ای کاش مثل زمزمه، تکرارمان کنند
پیداست از پریدن پلک ستاره ها
هنگامِ آن رسیده که بیدارمان کنند
ای کاش در ادامه ی این راه ناگزیر
در انتخاب واقعه، ناچارمان کنند
باید عبور کرد از این سنگلاخ ها
تا در مسیر حادثه هموارمان کنند
روزی که مثل فطرت سبز بهاره ها
از برگ های زرد، سبکبارمان کنند:
از راست قامتی به همین قدر قانعیم
چیزی اگر شبیه سپیدارمان کنند